Klassieker: Shelby Mustang (2024)

Bring Sally up and bring Sally down.Lift and squat, gotta tear the ground.Herhaal.

Aangezien je op AB bent beland herken je bovenstaand deuntje (‘Flower’) van Moby. Het is de intro van een van de gaafste autofilms aller tijden, de remake van Gone In 60 Seconds. Althans, voor ondergetekende. Niet zozeer vanwege het verhaal (flinterdun), maar vanwege de hoofdrolspelers. Maar liefst 50 stuks. En er was maar één nummer 1. De 1967 Shelby Mustang GT500. De coolste naam ooit?

De Mustang sloeg in als een bom in de VS. Het was een type auto dat voorheen nog niet bestond. Het idee was om een kleine coupe te ontwikkelen op basis van een bestaande auto. De styling moest eerder Europees zijn dan Amerikaans. De auto moest 4 personen kunnen herbergen en vooral goedkoop zijn. Lee Iococca drong aan om het project er door te krijgen, alhoewel ze bij Ford wel wat voorzichtig waren na het debacle van de Edsel.

Het verkoopsucces is nog altijd legendarisch te noemen. Een lage prijs, veel keuze uit motoren en goede looks waren voldoende. De marge op de verkochte Mustangs waren laag, maar om toch geld te verdienen bood Ford de mogelijkheid om je auto helemaal aan te kleden zoals de klant wilde. Om het succes te onderstrepen besluit Ford om te gaan racen met de Mustang. Uiteraard is er in de jaren ’60 één man zeer geschikt: Caroll Shelby.

Caroll Shelby had nitroglycerine door zijn aderen stromen. Letterlijk, vanwege een hartafwijking moest Caroll pillen slikken om minder last te hebben van zijn hart tijdens het racen. Shelby begint met zijn Ford V-8 hot rod en doet mee aan drag en oval races. Dit doet hij dermate aardig dat hij mag komen racen bij Aston Martin. Bij dit edele merk verbreekt hij het snelheidsrecord op Bonneville en wint hij in 1959 de 24 uur van Le Mans met de DBR-1.

Vanwege zijn hartproblemen stopt hij al op de vroege leeftijd van 37 jaar met racen. De nitroglycerine pillen waren een tijdelijke oplossing om het te onderdrukken, genezen deden ze het euvel niet. Naast het openen van een autorijschool begint hij met het ontwerpen van een kleine sportauto. Tijdens zijn races viel hem op dat de AC Ace erg snel is, ondanks het gebrek aan vermogen. Lang verhaal kort: Shelby regelt een deal met Ford en de Shelby Cobra is geboren.

Caroll Shelby geniet enorme populariteit en wordt gekscherend de Enzo Ferrari van Amerika genoemd. Die uitspraak krijgt nog enige vorm van ironie als Ford besluit mee te doen aan de 24 uur van Le Mans. Enzo Ferrari was bijna rond met Ford voor een overname door Ford, maar blies het op het laatst toch af. Ook hier moge de historie bekend zijn. Ford neemt revanche met de GT40. Deze is uiteindelijk oppermachtig en wint de prestigieuze race in Frankrijk 4 maal.

In exact dezelfde periode racet Ford ook met de Mustang. De basis voor de Mustang is een uitstekende. Het was een relatief kleine en lichte auto. Om mee te mogen doen in de B-klasse van het SCAA kampioenschap moeten er 100 straatversies gebouwd worden. Shelby bouwt zowel de racers als de straatauto’s van de Shelby Mustang GT350 in 1965. De GT350 heeft de ‘grote’ motor, een 4.7 liter K-Code blok met 306 pk bij 6.000 toeren en een maximaal draaimoment van 446 Nm bij 4.200 tpm. On-Amerikaans veel vermogen per liter en dat ook nog eens hoog in de toeren.

De auto werd op diverse punten verstevigd, het onderstel flink aangepast met Koni dempers en de accu verhuisde naar achteren. De besturing wordt 14% directer en sneller gemaakt. De banden om de 15″ Kelsey-Hayes velgen komen van Goodyear (Speedway 350) en waren bestand tegen duizelingwekkende snelheden van 210 km/u. Dezelfde topsnelheid als je leasemobiel heeft op winterbanden, maar in 1965 waren er niet veel auto’s dieover de 200 liepen. De GT350 liep overigens 224 km/u.

De grootste winst zat hem in het lichter maken van de auto. Diverse panelen werden van glasvezel gemaakt (alhoewel er ook veel achteraf was te krijgen) en het interieur was nogal basaal. De achterbank werd verwijderd: daar kwam het reservewiel. De Shelby Mustang GT350 werd matig ontvangen door de pers en het publiek. De auto was zeer luidruchtig, uiterst oncomfortabel en zeer nerveus. De eerste Mustang GT350 was gewoon een raceauto voor op de straat. Kun je nagaan hoe de GT350R werd ontvangen. Deze ultra zeldzame variant van de GT350 was nog lichter en had nog meer vermogen: 324 pk.

De trackday bezoekers en amateur racers waren echter gek op de auto: je kon er zo het circuit mee op. Voor de professionele coureurs was de auto ook geweldig, want de Shelby Mustang GT350 wist concurrenten als de Jaguar E-Type, Corvette Stingray en Sunbeam Tiger voor te blijven en won drie maal het SCAA kampioenschap.Om de vraag van de markt tegemoet te komen, werd het wilde karakter van de GT350 wat ingetoomd. In 1968 kwam er een neerklapbare achterbank, andere uitlaten voor minder kabaal en er was zelfs een automatische transmissie leverbaar.

Een model dat absoluut even benoemd moet worden is de 1966 Shelby GT350-H. Aangezien de Shelby’s niet echt goed verkopen dringt Ford aan bij Hertz om meer dan 1.000 GT350’s af te nemen. Hertz stemt toe en begint het ‘Rent-A-Racer’ programma, waar mensen een Shelby Mustang kunnen huren. Bijna alle Hertz Shelby’s zijn zwart met gouden strepen. De verhalen over deze auto zijn legendarisch. De GT350 kon met een paar kleine aanpassingen zo deelnemen aan diverse semi-pro races. Veel Shelby’s werden vrijdag gehuurd en zondag terug gebracht. Soms met de rolkooi er nog in…

Vanaf daar ging het bergafwaarts met de GT350. De 350 is nog altijd te nerveus voor het grote publiek en te comfortabel voor de puristen. Op het moment dat Ford in 1968 stopt met de productie van de K-Code V8 motoren en Shelby moet overgaan op de gewone ‘302’ V8 van Ford met 250 pk is de GT350 al helemaal een lastige propositie.

Gelukkig sloeg Shelby in 1967 Shelby terug met de GT500. De eerste auto waar Caroll Shelby écht trots op was. Een goede reden daarvoor was de motor: de Cobra Le Mans motor. Dit blok was (enigszins) afgeleid van de motoren uit de Ford GT40 die in dezelfde tijd de Ferrari’s aan het vernederen waren. Die 7 (!) liter achtcilinder krachtpatsers waren simpel, betrouwbaar, loeisterk en gewoonweg te veel voor de kleine twaalfcilinder Ferrari’s.

De reguliere Ford Mustang kreeg in 1967 een modelupdate waardoor dit motorblok kon passen. De GT500 had een grotere en functionerende luchthapper in de motorkap. Aan de achterkant kon je de GT500 herkennen aan een andere kofferklep met geïntegreerde achterspoiler. Of deze laatste ook daadwerkelijk functioneerde was een andere vraag, maar het zag er fantastisch uit. Ook kreeg de GT500 enkele ‘scoops’ aan de zijkanten waar normaal gesproken de louvres zaten. Deze waren er om de lucht eruit te geleiden, in plaats van erin. In de zijkant zat ook een luchtinlaat, ditmaal om de remtrommels achter van koele lucht te voorzien. De Shelby GT500 had andere achterlichten dan de reguliere Mustang, namelijk die van de Mercury Cougar, het luxe neefje van de Mustang.

De prestaties van de Shelby GT500 waren indrukwekkend. Ondanks dat het blok een afgeleide was van het GT40 blok, waren er substantiële verschillen. De boring en slag schelen namelijk nogal. De GT500 had een langere slag (meer koppel). De ‘428 cid’ Cobra V8 leverde 355 pk bij 5.400 tpm en misschien wel belangrijker: 569 Nm aan koppel bij 3.200 toeren. Deze motor was sterk bij elk toerental. Ook was het blok docieler: je kon er telkens een goede start mee maken. Qua transmissie kon je kiezen tussen een Toploader handbak of een C-6 Automaat.

Het grote verschil was dat alles zoveel makkelijker ging in de GT500. Zo als wij het verschil kennen in karakter tussen de 911 RS en een 911 Turbo. De RS is sensationeler en uiteindelijk niet zo heel veel langzamer, maar in de Turbo hoef je geen moeite te doen om voor te blijven. Vergeet niet dat de auto voor de VS is: daar zijn niet alle wegen even leuk voor een lichtgewicht racer. De GT500 was ook flink sneller dan de 350. 0-96 km/u duurde nu slechts 4,8 seconden en de topsnelheid bedroeg ongeveer 240 km/u. Dat kwam met name door de korte eindoverbrenging en het feit dat de Mustang absoluut niet aerodynamisch was.Om de stijfheid en veiligheid te verhogen had de GT500 als eerste productie auto standaard een rollbar. Verder was het interieur vrij standaard, op wat extra meters en ‘hout’ na. Hoefde ook niet, want het zag er gaaf uit.

In 1968 kwam er een speciale versie, namelijk de GT500 KR. Dat laatste stond voor King of The Road. Deze uitvoeringen waren standaard veel luxer uitgevoerd en hadden een Cobra Jet 428 blok. Volgens Ford nog altijd 355 pk, maar gezien het koppel toenam tot 597 Nm ging het gerucht dat de GT500 KR misschien wel 400 pk leverde.

Een andere speciale editie was de Super Snake.Om te laten zien waar de GT500 tot toe in staat is, bouwt Shelby één exemplaar van de Shelby GT500 Super Snake. Deze heeft letterlijk dezelfde motor als de Le Mans winnende Ford GT40 onder de kap liggen. Niet terug getuned, overigens. Gewoon een luid apparaat met 650 pk. Caroll Shelby demonstreerde graag hoe snel de auto was: meer dan 275 km/u. De Mustang was een auto die bereikbaar was voor heel veel mensen. Shelby liet zien dat de gevestigde orde het lastig maken niet zo zeer heel duur hoefde te zijn. In het geval van de Super Snake ging dat niet helemaal op, onlangs is de auto voor 1.3 miljoen dollar geveild.

In 1969 was het eigenlijk al weer voorbij met de GT500. De Mustang krijgt een ingrijpende facelift en wordt behoorlijk wat zwaarder. Met het ontwerp had Shelby ook niet zo veel meer te maken. Er werd weliswaar een modeljaar ’70 GT500 geleverd, maar dat waren onverkochte exemplaren uit 1969. Speciaal voor Europa krijgt een importeur uit België toestemming van Shelby om een paar speciale exemplaren te produceren van de ‘Shelby Europa’. Shelby en Ford stoppen de samenwerking en Shelby wordt later door Lee Iacocca overgehaald om naar Dodge te komen. Vandaar dat er tussen toen en 2005 geen Fords zijn in Shelby uitvoering geleverd.

In 2000 verschijnt de remake (uit 1974) van Gone In 60 Seconds, waarin Nicolas Cage een BMW 540i probeert voor te blijven in een ’67 Shelby Mustang GT500. Deze auto is verre van origineel, maar het zag er wel erg gaaf uit. Een bedrijf uit Tulsa (Oklahoma) genaamd ‘Brand New Muscle Car’ vond dat kennelijk ook en bouwt exacte replica’s van Eleanor voor 140.000 dollar per stuk. Mocht je ooit in de fortuinlijke positie zijn om auto’s te gaan verzamelen, zet deze hoog op de lijst. Zo veel cooler dan een Ferrari of Lamborghini.